เอ็นทรี่นี้เป็นส่วนหนึ่งของ
Sub-Event: 05
Tales of Yore
Tales of Yore
...kare
...Dyrkare
...My Dear Dyrkare
...Dyrkare
...My Dear Dyrkare
"My dear Dyrkare, long time no see.
I hope you still remember me.
We flew together, up in the sky.
Roamed around this world in a blink of an eye.
My dear Dyrkare, you used to be so small.
Look at you now, my child became this tall.
Without one eye, without one arm.
Human did nothing to you but harm.
My dear Dyrkare, my pitiful boy.
And now your life became their toy.
Dyrkare the King, highest of all.
So meaningless for the thing behind the wall.
My dear Dyrkare, you must be prepared.
Those white wanderers, they are still there.
Body cold as ice, and the eyes that glow.
Soon they will come, with the first snow..."
ดีร์คาเรตื่นขึ้นพร้อมอาการปวดศีรษะอย่างหนัก ภาพความฝันยังฉายชัดในความคิดยิ่งกว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้า ชายหนุ่มไม่ได้ฝันถึง'สิ่งนั้น'มาเป็นเวลาร่วมสิบกว่าปีแล้ว อสูรร่างมหึมา สัญลักษณ์แห่งตระกูลแทร์แกเรียน ผิดไปเพียงร่างนี้มีศีรษะเดียวที่ประดับด้วยดวงตาสีอำพันขนาดใหญ่สองข้าง เจ้าของปีกสีแดงเพลิงที่พาเขาทะยานไปทั่วแผ่นดินเวสเทอรอส และอะไรที่อยู่ไกลออกไปกว่านั้น สมัยเขายังเป็นเด็ก เขานั่งอยู่บนหลังที่ปูด้วยเกล็ดสีทับทิมของมันนับครั้งไม่ถ้วน ดีร์คาเรยังจำได้ว่าเขาเคยเล่าให้ผู้เป็นมารดาฟังอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งจบลงที่เสียงหัวเราะของอีกฝ่าย จนสุดท้ายดีร์คาเรก็ตัดสินใจเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัว และหลงลืมมันไปในที่สุด
วันนี้มันกลับมาอีกครั้ง รูปลักษณ์ภายนอกของสัตว์วิเศษตรงหน้านั้นยังไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้เพียงนิด แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มันพูดกับเขา ชายหนุ่มไม่อาจเรียกความทรงจำของลักษณะน้ำเสียงที่ได้ยิน ผิดกับเนื้อความที่ติดแน่นในหัวราวกับถูกจารึกลงบนกระโหลก
'Those white wanderers, they are still there'
พื้นที่ท่วมไปด้วยกองหิมะขาวสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมด้วยม่านหมอกของละอองน้ำแข็งดูดกลืนสีสันอื่นไปจนหมดสิ้น เป็นสถานที่ที่ดูไม่น่าจะมีสิ่งใดสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ กระทั่งต้นไม้ยังไร้ซึ่งใบเขียว เหลือเพียงกิ่งก้านสีดำแทงยอดขึ้นสูง
แต่ ณ ที่แห่งนั้นมีอะไรบางอย่างอาศัยอยู่ เจ้าของร่างสีขาวซีดไม่ต่างจากหิมะ มีเพียงดวงตาที่เป็นสีฟ้าสุกสว่างท่ามกลางความมืด
'Soon they will come, with the first snow'
ดีร์คาเรไม่รู้จักฤดูหนาว ไม่รู้จักสัมผัสของ'ฝนน้ำแข็ง'ที่โปรยลงจากฟากฟ้า ภาพความฝันในครั้งนั้นดูคล้ายภาพวาดผสมกับจินตนาการจากเรื่องเล่าขานในอดีต ซึ่งก็ได้จืดจางและเลือนหายไปกับความทรงจำตามกาลเวลาที่ผันผ่านไปเช่นเดียวกับมังกรแดง..
มานึกดูแล้ว เมื่อตอนเด็ก เขาเคยเชื่อในเรื่องเหล่านี้สุดหัวใจ ตำนานของมังกรผู้ยิ่งใหญ่ ตำนานของเหล่าผู้อาศัยในดินแดนน้ำแข็ง รอวันที่จะบุกทลายเวสเทอรอสให้สิ้นไปพร้อมกับลมหนาวแรกแห่งเหมันตฤดู ดีร์คาเรเคยเชื่อจนถึงกับกังวลถึงวันที่ฤดูหนาวจะมาถึง
แต่ยิ่งเวลาล่วงเลยมา เขาก็ยิ่งเห็นชัด สิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่เรื่องเหนือธรรมชาติเหล่านั้น ผู้ที่จะมาพรากชีวิตของมนุษย์ไม่ใช่เหล่าผู้เร่ร่อนสีขาวหลังกำแพง
แต่เป็นมนุษย์ด้วยกันเอง
ดีร์คาเรสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว มีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำ มีปัญหาอีกจำนวนมากที่ต้องสะสาง เขายังไม่มีเวลาให้กับเรื่องเล่าหรือตำนานไร้สาระ
ตอนนี้สิ่งแรกที่ต้องจัดการ... การคัดกรองขั้นที่หนึ่ง
ดีร์คาเรนั่งอ่านจดหมายของเหล่าผู้ปกครองแว่นแคว้นอาณาจักรต่างๆที่ส่งมาแสดงความเสียใจอีกครั้ง มีแต่ตัวอักษรเรียงรายเป็นแถว ดีร์คาเรไม่อาจเดาถึงอารมณ์ที่แท้จริงของผู้ส่งได้ บางฉบับชายหนุ่มไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าเจ้าของนามที่ลงท้ายจดหมายนั้นเป็นผู้เขียนเนื้อความทั้งหมดด้วยตัวเองจริงหรือไม่
สิ่งเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะใช้ตัดสิน
'Will you not protect those sisters of yours, my nephew?'
จะปกป้องได้ก็ต้องรู้ว่าอันตรายอยู่ที่ใด..
ดีร์คาเรกวาดสายตาทวนรายนามของเหล่าผู้ครองนคร วันนี้ดูเหมือนเขาจะยังมีงานเขียนที่ต้องทำอีกมาก ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกร้อนรน เขาอยากให้จดหมายนี้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด การใช้สายตากับตัวหนังสือจำนวนมากสร้างอึดอัดให้กับดีร์คาเรได้ตั้งแต่สมัยดวงตายังอยู่ครบทั้งสองข้าง มาตอนนี้เหลือเพียงข้างเดียว ความน่าเวียนหัวเลยยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีกราวกับมันกำลังพยายามขัดขวางสิ่งที่เขากำลังพยายามจะทำ
ชายหนุ่มจรดปลายปากกาขนนกลงบนกระดาษอีกครั้ง เขาไม่ใช่ผู้มีความสามารถด้านวาทศิลป์หรือการใช้วาจาที่ดีเด่นอะไร แต่สำหรับครั้งนี้ เขาตั้งใจที่จะเขียนจดหมายทั้งหมดด้วยตัวเอง เจตนาของเขาจะต้องไม่ถูกบิดเบือนด้วยถ้อยคำสวยหรู ความคิดของเขาจะไม่ถูกถ่ายทอดออกมาด้วยลายมืองดงามของพวกฝ่ายอาลักษณ์
วันนี้มันกลับมาอีกครั้ง รูปลักษณ์ภายนอกของสัตว์วิเศษตรงหน้านั้นยังไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้เพียงนิด แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มันพูดกับเขา ชายหนุ่มไม่อาจเรียกความทรงจำของลักษณะน้ำเสียงที่ได้ยิน ผิดกับเนื้อความที่ติดแน่นในหัวราวกับถูกจารึกลงบนกระโหลก
'Those white wanderers, they are still there'
พื้นที่ท่วมไปด้วยกองหิมะขาวสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมด้วยม่านหมอกของละอองน้ำแข็งดูดกลืนสีสันอื่นไปจนหมดสิ้น เป็นสถานที่ที่ดูไม่น่าจะมีสิ่งใดสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ กระทั่งต้นไม้ยังไร้ซึ่งใบเขียว เหลือเพียงกิ่งก้านสีดำแทงยอดขึ้นสูง
แต่ ณ ที่แห่งนั้นมีอะไรบางอย่างอาศัยอยู่ เจ้าของร่างสีขาวซีดไม่ต่างจากหิมะ มีเพียงดวงตาที่เป็นสีฟ้าสุกสว่างท่ามกลางความมืด
'Soon they will come, with the first snow'
ดีร์คาเรไม่รู้จักฤดูหนาว ไม่รู้จักสัมผัสของ'ฝนน้ำแข็ง'ที่โปรยลงจากฟากฟ้า ภาพความฝันในครั้งนั้นดูคล้ายภาพวาดผสมกับจินตนาการจากเรื่องเล่าขานในอดีต ซึ่งก็ได้จืดจางและเลือนหายไปกับความทรงจำตามกาลเวลาที่ผันผ่านไปเช่นเดียวกับมังกรแดง..
มานึกดูแล้ว เมื่อตอนเด็ก เขาเคยเชื่อในเรื่องเหล่านี้สุดหัวใจ ตำนานของมังกรผู้ยิ่งใหญ่ ตำนานของเหล่าผู้อาศัยในดินแดนน้ำแข็ง รอวันที่จะบุกทลายเวสเทอรอสให้สิ้นไปพร้อมกับลมหนาวแรกแห่งเหมันตฤดู ดีร์คาเรเคยเชื่อจนถึงกับกังวลถึงวันที่ฤดูหนาวจะมาถึง
แต่ยิ่งเวลาล่วงเลยมา เขาก็ยิ่งเห็นชัด สิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่เรื่องเหนือธรรมชาติเหล่านั้น ผู้ที่จะมาพรากชีวิตของมนุษย์ไม่ใช่เหล่าผู้เร่ร่อนสีขาวหลังกำแพง
แต่เป็นมนุษย์ด้วยกันเอง
ดีร์คาเรสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว มีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำ มีปัญหาอีกจำนวนมากที่ต้องสะสาง เขายังไม่มีเวลาให้กับเรื่องเล่าหรือตำนานไร้สาระ
ตอนนี้สิ่งแรกที่ต้องจัดการ... การคัดกรองขั้นที่หนึ่ง
ดีร์คาเรนั่งอ่านจดหมายของเหล่าผู้ปกครองแว่นแคว้นอาณาจักรต่างๆที่ส่งมาแสดงความเสียใจอีกครั้ง มีแต่ตัวอักษรเรียงรายเป็นแถว ดีร์คาเรไม่อาจเดาถึงอารมณ์ที่แท้จริงของผู้ส่งได้ บางฉบับชายหนุ่มไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าเจ้าของนามที่ลงท้ายจดหมายนั้นเป็นผู้เขียนเนื้อความทั้งหมดด้วยตัวเองจริงหรือไม่
สิ่งเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะใช้ตัดสิน
'Will you not protect those sisters of yours, my nephew?'
จะปกป้องได้ก็ต้องรู้ว่าอันตรายอยู่ที่ใด..
ดีร์คาเรกวาดสายตาทวนรายนามของเหล่าผู้ครองนคร วันนี้ดูเหมือนเขาจะยังมีงานเขียนที่ต้องทำอีกมาก ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกร้อนรน เขาอยากให้จดหมายนี้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด การใช้สายตากับตัวหนังสือจำนวนมากสร้างอึดอัดให้กับดีร์คาเรได้ตั้งแต่สมัยดวงตายังอยู่ครบทั้งสองข้าง มาตอนนี้เหลือเพียงข้างเดียว ความน่าเวียนหัวเลยยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีกราวกับมันกำลังพยายามขัดขวางสิ่งที่เขากำลังพยายามจะทำ
ชายหนุ่มจรดปลายปากกาขนนกลงบนกระดาษอีกครั้ง เขาไม่ใช่ผู้มีความสามารถด้านวาทศิลป์หรือการใช้วาจาที่ดีเด่นอะไร แต่สำหรับครั้งนี้ เขาตั้งใจที่จะเขียนจดหมายทั้งหมดด้วยตัวเอง เจตนาของเขาจะต้องไม่ถูกบิดเบือนด้วยถ้อยคำสวยหรู ความคิดของเขาจะไม่ถูกถ่ายทอดออกมาด้วยลายมืองดงามของพวกฝ่ายอาลักษณ์
'...ข้าจึงส่งจดหมายนี้เพื่อเชิญท่านให้มายังคิงส์แลนดิ้ง เพื่อร่วมแสดงความเสียใจกับการเสด็จสวรรคตอย่างกระทันหันของกษัตริย์เอดิรีส และเพื่อเป็นการแสดงความจงรักภักดีต่อราชวงศ์แทร์แกเรียน...'
ดีร์คาเรเขียนข้อความที่เริ่มท่องได้ขึ้นใจลงบนจดหมายตรงหน้า อักขระจากปลายปากกาขนนกที่ตวัดขึ้นลงเริ่มมีร่องรอยการเบี้ยวออกจากเส้นที่ควรจะต่อเนื่องกัน ทั้งยังมีหยดหมึกเปรอะเปื้อนตามจุดต่างๆด้วยขาดมืออีกข้างที่จะกดกระดาษไว้ แม้จะมีหินทับก็ไม่ถนัดเท่าสิ่งที่เคยคุ้นชิน อย่างไรก็ตาม ดีร์คาเรก็รู้สึกพอใจที่เห็นว่าข้อความทั้งหมดยังอ่านได้ชัดเจน
นี่คือคำสั่งจากราชา ผู้ใดขัดขืนย่อมมีเจตนากบฎ
ถ้าเขาจะต้องมาติดอยู่กับบัลลังค์เหล็กนี่ เขาก็จะขอใช้อำนาจของมันให้เต็มที่ เรื่องที่เกิดขึ้นจะต้องไม่จบลงแค่เพียงข่าวลือ เขาจะต้องตามหาความจริงให้กระจ่าง
หลังจากนี้อีกสามเดือนจะเป็นจุดเริ่มต้น
นี่คือคำสั่งจากราชา ผู้ใดขัดขืนย่อมมีเจตนากบฎ
ถ้าเขาจะต้องมาติดอยู่กับบัลลังค์เหล็กนี่ เขาก็จะขอใช้อำนาจของมันให้เต็มที่ เรื่องที่เกิดขึ้นจะต้องไม่จบลงแค่เพียงข่าวลือ เขาจะต้องตามหาความจริงให้กระจ่าง
หลังจากนี้อีกสามเดือนจะเป็นจุดเริ่มต้น
ก่อนอื่น เครดิต: ประโยค 'Will you not protect those sisters of yours, my nephew?' เป็นของคิงเอดิริสค่ะ ได้โรลกับฝนสวยเจอมายคิงมาเข้าฝัน(?)เลยบังเกิดเป็นเอ็นทรี่นี้ขึ้นค่ะ ขอบพระคุณมากนะคะ ฮืออ
ใ ในที่สุดก็มีส่งกับเขา ตรงโจทย์ไหมก็ไม่แน่ใจ ถ้าผิดพลาดยังไงสต๊าฟตักเตือนได้เลยนะคะ *หมอบ*
ก็.. เป็นมังกรในมโนของดคร.ตั้งแต่เด็ก เป็นซับเวนท์หนึ่งที่ยังเขียนค้างไว้แต่ก็ยังเขียนไม่เสร็จ และคาดว่าจะยังไม่เสร็จต่อไป(...) *ฮาราคีรี*
ก็ ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอขอบคุณมากเลยนะคะ ต่อไปจะพยายามให้มากขึ้นค่ะ Y_Y
ป.ล. เลาพยายามแล้ว มังกรเราเปิดเรฟประมาณห้าตัวได้ ไวเวิร์นอีกสาม ออกมาหน้าตาเหมือนการ์กอยล์เลย..
ใ ในที่สุดก็มีส่งกับเขา ตรงโจทย์ไหมก็ไม่แน่ใจ ถ้าผิดพลาดยังไงสต๊าฟตักเตือนได้เลยนะคะ *หมอบ*
ก็.. เป็นมังกรในมโนของดคร.ตั้งแต่เด็ก เป็นซับเวนท์หนึ่งที่ยังเขียนค้างไว้แต่ก็ยังเขียนไม่เสร็จ และคาดว่าจะยังไม่เสร็จต่อไป(...) *ฮาราคีรี*
ก็ ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอขอบคุณมากเลยนะคะ ต่อไปจะพยายามให้มากขึ้นค่ะ Y_Y
ป.ล. เลาพยายามแล้ว มังกรเราเปิดเรฟประมาณห้าตัวได้ ไวเวิร์นอีกสาม ออกมาหน้าตาเหมือนการ์กอยล์เลย..